Το πρώτο Καφεπαντοπωλείο του Βαλτινού

 

Τότε το μαγαζί έσφυζε από ζωή. Στρατιώτες, μουσικοί και κάτοικοι του χωριού μπροστά στο καφενείο την εποχή του 1950. Τα κλαρίνα και τα λαούτα κυριαρχούσαν και έδιναν το δικό τους χρώμα, στα διάφορα γλέντια των ανθρώπων του χωριού.

Παλαιότερα και μέχρι τη δεκαετία του 1960 το κεντρικότερο μέρος του Βαλτινού ήταν στο χώρο που βρίσκεται σήμερα ο ιερός ναός του Αγίου Αθανασίου.

Η κεντρική πλατεία του χωριού ήταν η πλατεία μπροστά στην εκκλησία, με πανέμορφα και πανύψηλα δέντρα δρυός, πεύκης και φτελιάς.

Παραπλεύρως και σε κτίσμα που βρίσκονταν στη θέση του σημερινού νηπιαγωγείου, υπήρχε το κοινοτικό γραφείο. Στην εκκλησία συστεγάζονταν και λειτουργούσε το δημοτικό σχολείο και όπως ήταν αναμενόμενο εκεί κοντά, στο κέντρο του χωριού, άνοιξε και το πρώτο καφενείο.

Ήταν το 1931 όταν ο Βασίλειος Καραθανάσης άνοιξε στο ισόγειο του διώροφου σπιτιού του, το πρώτο μαγαζί.

Σ' αυτό το μαγαζάκι λοιπόν για τρείς δεκαετίες χτυπούσε ο παλμός της ζωής των κατοίκων του Βαλτινού.

Εκεί γύρω από τα τραπεζάκια μερικοί γέροντες θα έπαιζαν κολτσίνα ή ξερή και άλλοι θα παρακολουθούσαν καπνίζοντας το τσιγάρο τους ή το τσιμπούκι τους.

Σε κάποιο άλλο τραπέζι, άλλοι μεσόκοποι θα κουτσοπίνανε με μεζέ ένα κουτί κονσέρβα «ρώσικη», ή θα απολάμβαναν τον κριθαρένιο καφέ τους.

Μόλις έπαιρνε και βράδιαζε, ο μαγαζάτορας, άναβε τη λάμπα του πετρελαίου ή το λούξ, καθότι ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε, και φέρνοντας το ποτηράκι του θα ενώνονταν με την παρέα και θα συζητούσαν διάφορα θέματα.

Όμως τότε το μικρό καφενεδάκι λειτουργούσε και σαν μπακάλικο. Εκεί, οι κάτοικοι του χωριού έκαναν τα λιγοστά ψώνια για τις βασικές ανάγκες τους.

Από εκεί αγόραζαν το λάδι τους το σαπούνι τους, τον καφέ τους, το ρύζι τους, τα μακαρόνια τους κλπ.

Τότε, ήταν αρκετά διαδεδομένο οι συναλλαγές να γίνονται με την ανταλλαγή των προϊόντων και γι’ αυτό  οι περισσότεροι άνθρωποι ψώνιζαν με σιτάρι, με καλαμπόκι, με αυγά, αντί για χρήματα.

Φυσικά δεν έλειπε και το μπακαλοδέφτερο που δέχονταν τα βερεσέδια, καθότι η φτώχεια και η ανέχεια την εποχή εκείνη έπληττε τους ανθρώπους.

Κάθε βδομάδα ο μαγαζάτορας έζευε το άλογό του και με το κάρο του, πήγαινε στα Τρίκαλα, να προμηθευτεί το εμπόρευμα για το μαγαζί του.

Ολόκληρη η οικογένεια βοηθούσε για την κάλυψη των αναγκών και εργάζονταν ολημερίς για τις απαιτήσεις του μαγαζιού.

Όμως, όλα τα πράγματα που έχουν αρχή, έχουν και τέλος.

Έτσι και το πρώτο καφεπαντοπωλείο του Βαλτινού έκλεισε για πάντα τις πόρτες του, το 1958 και μαζί του έκλεισε ένας κύκλος τριών δεκαετιών που σημάδεψε τη ζωή των κατοίκων του χωριού.

Η ιστορία του κοινοτικού καταστήματος Βαλτινού

Μια μικρή κιβωτός της ιστορίας μας και των αναμνήσεων, αλλά και η έδρα των συλλογικών αποφάσεων που καθόρισαν τη μοίρα και την πορεία του χωριού, είναι το κτίριο του κοινοτικού καταστήματος Βαλτινού.

Ένα κτίριο που έχει ζωή μισό αιώνα και κατέχει μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές όλων μας, όσων γεννήθηκαμε και ζήσαμε στο Βαλτινό.

Πρόκειται για το κτίριο που βρίσκεται στο κέντρο του Βαλτινού, απέναντι από το δημοτικό σχολείο.

Το κτίριο κτίστηκε το 1963 και χρησιμοποιήθηκε στην αρχή ως κατάστημα κοινοτικού γραφείου, όπου στέγαζε το αγροτικό ιατρείο, καθώς και το κτηνιατρείο.

Στη συνέχεια άλλαξε κατά καιρούς πολλές χρήσεις, σύμφωνα με τις προτεραιότητες και τις ανάγκες των κατοίκων.

Αλλά ας δούμε την ιστορική διαδρομή και την κοινωνική ωφελιμότητα αυτού του έργου.

Η ιστορία ενός τόπου είναι συνυφασμένη με την ιστορία των ανθρώπων και των έργων τους. Κάθε τόπος που κατοικείται από ανθρώπους υπόκειται στην αναγκαιότητα της διοίκησης.

Το βασικό κύτταρο της τοπικής διοίκησης είναι η κοινότητα.

Η διοίκηση των Ελληνικών χωριών επί Τουρκοκρατίας ασκούνταν σύμφωνα με την διοικητική οργάνωση του Οθωμανικού κράτους.

Με την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα το 1881, οι οικισμοί που τις απάρτιζαν συνενώθηκαν σε δήμους τριών διαφορετικών τάξεων, ανάλογα με τον πληθυσμό τους. 

Ο Δάσκαλος Δημήτριος Μπούγας

Ο Δάσκαλος Δημήτριος Μπούγας υπήρξε εμβληματική μορφή για το Βαλτινό, καθότι διατέλεσε για πολλά χρόνια δημοδιδάσκαλος στο δημοτικό σχολείο του χωριού και με τις παιδαγωγικές και εκπαιδευτικές του υπηρεσίες πρόσφερε μεγάλο έργο στα δύσκολα χρόνια του τόπου μας. Πρωτοπόρος στο επάγγελμά του, έγινε αποδεκτός και αξιολάτρευτος από τους μαθητές, γονείς και χωριανούς, τόσο που το όνομά του ταυτίστηκε με το Βαλτινό.

Μαζί του γαλουχήθηκαν, μεγάλωσαν και έμαθαν γράμματα πολλές γενιές ανθρώπων.
Ο Δημήτριος Μπούγας του Βασιλείου, δημοδιδάσκαλος, γεννήθηκε το 1912 στην Ελάτη Τρικάλων Θεσσαλίας και απεβίωσε στις 11-10-1966.

Η αλωνιστική μηχανή

Η αλωνιστική μηχανή ήταν ένα αγροτικό μηχάνημα διαχωρισμού του καρπού (σιτάρι κ.α.) από το άχυρο.
Την λέγανε και πατόζα, και άφησε πολλές νοσταλγικές αναμνήσεις σε όλους τους παλιότερους που έχουν βιώματα από αυτή την αγροτική εργασία.

Οι πρώτες πατόζες – αλωνιστικές μηχανές, εμφανίστηκαν στο Βαλτινό στη δεκαετία του 50, και ήταν μηχανοκίνητες. Την κίνηση την έπαιρναν από τρακτέρ LANTZ ή ΚLAITON.

Το καφενείο του Βασίλη Σταμούλη

 

Ένα άλλο καφενείο συνδεδεμένο με τη ζωή των κατοίκων του Βαλτινού ήταν αυτό του Βασιλείου Σταμούλη. Είχε την επωνυμία «Το στέκι».
Άρχισε τη λειτουργία του το 1957-58 υπό την διεύθυνση του Βασιλείου Σταμούλη και στη συνέχεια το ανέλαβε ο γιός του Σιώκας Σταμούλης.

Για μια εικοσαετία λειτουργούσε και πρόσφερε τις υπηρεσίες στους κατοίκους του Βαλτινού, στην αρχή ως καφενείο και στη συνέχεια, και ως ψησταριά. Η λειτουργία του σταμάτησε το 1976 όπου κατεδαφίστηκε το κτίριο και στη θέση του κτίστηκε η σημερινή οικία του Βασιλείου Β. Σταμούλη.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς για αυτό το περίφημο μαγαζάκι. Ξεκίνησε τη λειτουργία του με τα υποτυπώδη μέσα της εποχής. Ένα γραμμόφωνο για μουσική, δυο τράπουλες για κανένα χαρτάκι, ένα μπρίκι κι ένα καμινέτο για το ψήσιμο του καφέ, ένα ψυγείο με πάγους που συντηρούσε εκεί τα διάφορα προϊόντα το καλοκαίρι.

Η ψησταριά του Καστρακίδα

Η ψησταριά του Καστρακίδα μεσουρανούσε την εικοσαετία 1970 – 1990 και υπήρξε ένα από τα αγαπημένα στέκια πολλών μερακλήδων θαμώνων του χωριού.
Σε ένα μικρό εσωτερικό χώρο 5 Χ 5 με μια αυλή κάπως μεγαλύτερη και με ελάχιστα τραπεδοκαθίσματα λειτουργούσε μέρα – νύχτα και εξυπηρετούσε τους πελάτες χειμώνα – καλοκαίρι, η ψησταριά του «Καστρακίδα¨.
Βρίσκονταν στον χώρο που είναι σήμερα το σπίτι του κ. Γιώργου Σκαπέτη, εγγονός του Σωτήρη Βότσιου.

Ξεκίνησε την λειτουργία του στις αρχές του 1970. Στην αρχή την εκμετάλλευση της ψησταριάς την είχαν συνεταιρικά ο Σωτήριος Βότσιος μαζί με τον Παναγιώτη Πέτρου. Ο συνεταιρισμός αυτός κράτησε για ένα περίπου χρόνο.

Από τότε και μέχρι που έκλεισε τελείως, την ψησταριά την δούλευε ο Σωτήρης Βότσιος με την γυναίκα του.
Ποικίλες εικόνες κι αναμνήσεις υπάρχουν από τη λειτουργία της άλλοτε ψησταριάς του «Καστρακίδα».

Γραφική φιγούρα ο μπάρμπα Σωτήρης Βότσιος, ο «Καστρακίδας», όπως τον αποκαλούσαν όλοι στο χωριό, με την άσπρη ποδιά του στη μέση, την γαράφα του τσίπουρου στη μασχάλη και την πετσέτα του στον ώμο. Έψηνε και σερβίριζε τους πελάτες πάντα πρόσχαρος. Ετοιμόλογος, όπως ήταν, διπλωμάτης και με απεριόριστο χιούμορ διατηρούσε τις καλύτερες σχέσεις μαζί τους, και κέρδιζε τη συμπάθεια όλων.

Τα καλοκαίρια που τις Κυριακές γίνονταν η περίφημη βόλτα στη Δημοσιά τα τραπεζοκαθίσματα του «Καστρακίδα» γέμιζαν από πελάτες και το μεροκάματο ήταν πολύ καλό. Σερβίριζε από καφέδες και αναψυκτικά μέχρι κρασιά μπύρες τσίπουρο και διάφορα ποτά. Στην ψησταριά του, έψηνε σουβλάκια, λουκάνικα και κοτόπουλα τα οποία σερβίριζε στη λαδόκολα. Ενώ η γυναίκα του ετοίμαζε μαγειρευτούς μεζέδες για τα τσίπουρα και διάφορες σαλάτες της εποχής.

Εποχή που τα τζουκ μποξ είχαν την πρωτοκαθεδρία στα μουσικά δρώμενα και ο καθένας είχε την δυνατότητα της μουσικής του προτίμησης. Έριχνε το κέρμα στο τζουκ μποξ και πατώντας τα πλήκτρα J - 9 ή Κ - 4 ή… επέλεγε και άκουγε τα σουξέ τραγούδια του Άκη Πάνου, του Βασίλη Τσιτσάνη, του Καλδάρα… με τις υπέροχες φωνές του Στέλιου Καζανζτίδη, της Ρίτας Σακελαρίου, του Δημήτρη Μητροπάνου…



Τα μερακλώματα «έπαιρναν και έδιναν», οι ζεϊμπεκιές διαδέχονταν η μια την άλλη και το κέφι έφτανε στο ναδίρ.
Δεν έλειπαν όμως και οι διάφορες παρεξηγήσεις μεταξύ των πελατών όπου άναβαν τα αίματα και ξεσπούσε ο καβγάς. Κάποιες φορές ερχόταν και στα χέρια», αναποδογύριζαν τραπέζια έσπαγαν ποτήρια και μπουκάλια και υπήρξαν και κάποιες φορές που έσπαγαν και τις τζαμαρίες του καταστήματος.

Έζησε πολλά αυτό το μαγαζάκι… Εκεί χτυπούσε ο παλμό της διασκέδασης για είκοσι περίπου χρόνια. Η λειτουργία του σταμάτησε μόνο όταν τα βαθειά γεράματα του ιδιοκτήτη του δεν του επέτρεπαν να το δουλέψει.
Στη συνέχεια ο χώρος νοικιάστηκε σε φαρμακείο και κάποια στιγμή το κτίριο γκρεμίστηκε μαζί με τις αναμνήσεις του, για τις ανάγκες ανοικοδόμησης νέα οικίας.

Το ξύλινο γεφυράκι του χωριού.

Tο ξύλινο γεφυράκι

Μπορεί από αρχιτεκτονικής άποψης να μην παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον, όμως τότε, που οι βαλτότοποι και τα πολλά νερά κυριαρχούσαν στην περιοχή, η πρακτική του χρησιμότητα και η ωφελιμότητα για τους κατοίκους του Βαλτινού, ήταν μεγάλη.

Πρόκειται για το τελευταίο ξύλινο γεφυράκι που βρίσκονταν παλιά μπροστά στο μπακάλικο του Νικόλα Καραθανάση, σήμερα, μπροστά στο Ζαχαροπλαστείο του Γ. Χύτα και εξυπηρετούσε για μια εικοσαετία τους κατοίκους.

Πόζα στο ξύλινο γεφυράκι

Σήμερα οι διασωζόμενες μνήμες το επαναφέρουν στην επικαιρότητα για να το γνωρίσουν οι νέοι και ίσως να το θυμηθούν με νοσταλγία οι παλαιότεροι.

Κατασκευάστηκε το 1960 από τον Ηλία Νικ. Καραθανάση από ξυλεία του Λόγγου.

Στο βιβλίο «Το Βαλτινό» του Ευάγγελου Στάθη, διαβάζουμε την αφήγηση του Ηλία Καραυθανάση για την κατασκευή του ξύλινου γεφυριού.

Χειμωνιάτικη εικόνα με το ποταμάκι πλημμυρισμένο

«Με τον παππού τον Σκρέκα είχαμε συμπάθεια. Από εκτίμηση προς το άτομό μου μου λέει μια μέρα: «Να πας στο Λόγγο να κόψεις ξύλα και να τα φκιάσεις ένα γεφύρι μεγαλύτερο και πιο στέρεο, όχι σαν αυτή τη λισιά». Πήγα, διάλεξα ό,τι ξύλο ήθελα, δένδρο (βελανιδιά) μου φαίνεται έκοψα, και έγινε εκείνο το γεφυράκι. Εξυπηρετούσε πολύ τον κόσμο. Περνούσαν και ποδήλατα και μηχανάκια και ζώα».

Το παλιό καφενείο «τα χίλια δέντρα»

Η πρόσοψη του καφενείο «χίλια δένδρα».

Ένα από τα ιστορικά καφενεία του Βαλτινού που άφησε εποχή τη δεκαετία του 1960, ήταν αυτό που έφερε την ονομασία «τα χίλια δέντρα», των αδελφών Ευάγγελου Καλαμπάκα.

Γενική άποψη του Καφενείου «χίλια δένδρα».

Βρίσκονταν στο κτίσμα που στέγαζε πρώτα το παλιό κοινοτικό γραφείο Βαλτινού, στην σημερινή πλατεία της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου, εκεί που τώρα βρίσκεται το νηπιαγωγείο.

Το καφενείο άρχισε την λειτουργία του το 1960 και γνώρισε μεγάλες δόξες. Ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση όπου την εκμετάλλευση είχαν, ο Ευάγγελος Καλαμπάκας με τα παιδιά του.

Θαμώνες του καφενείου «χίλια δένδρα» το 1966.

Εκεί συχνάζανε οι κάτοικοι και έπιναν τα καφεδάκια τους, τα τσιπουράκια τους, τις μπύρες και τα αναψυκτικά τους, και πότε, πότε έπαιζαν και κανένα «χαρτάκι» της τράπουλας. Και όπως συνήθως γίνονταν τότε, με όλα τα μαγαζιά αυτού του είδους, λειτουργούσε και ως μικρό μπακάλικο. Διέθετε τα απαραίτητα είδη πρώτης ανάγκης και εξυπηρετούσε την γειτονιά.

Ο Νίκος Καλαμπάκας σερβιτόρος στα «Χίλια δέντρα»

Επειδή το καφενείο βρίσκονταν κοντά στην εκκλησία σε κάθε γιορτή, πανηγύρι ή γάμο απλώνανε τραπεζοκαθίσματα και στον προαύλιο χώρο του ναού και έτσι γέμιζε από πελάτες και έβγαινε το μεροκάματο.

Οι παλαιότεροι έχουν πολλές αναμνήσεις από διάφορες ιστορίες και από τα διάφορα γλέντια που στήνονταν σ΄ αυτό το καφενείο.

Θαμώνες του καφενείου «χίλια δένδρα» στο προαύλιο της εκκλησίας.

Η λειτουργία του σταμάτησε σχετικά σύντομα, όπου το 1970 έγινε γαλατάδικο και μετά από λίγα χρόνια το κτίριο γκρεμίστηκε και στη θέση του κτίστηκε εκεί το σημερινό νηπιαγωγείο.

Έμειναν μόνο κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ως ιστορικά τεκμήρια να θυμίζουν τα «χίλια δένδρα» αλλά και να φέρνουν στην επικαιρότητα χίλιες παλιές εικόνες του χωριού…

Το παλιό μπακάλικο του Νικόλα Καραθανάση

Ένα κατάστημα που ήταν συνδεδεμένο, παλιότερα, με τη ζωή των κατοίκων του Βαλτινού, ήταν το μπακάλικο του Νικόλα Καραθανάση. Σ΄ αυτό το μαγαζάκι χτυπούσε ο παλμός της ζωής των κατοίκων για πολλές δεκαετίες.

Άρχισε τη λειτουργία του το 1960, υπό την διεύθυνση του Νικόλαου Καραθανάση και εκεί εργάζονταν όλη η οικογένειά του.

Ήταν για την εποχή του ένα αξιόλογο καφεπαντοπωλείο με ποικίλα προϊόντα, από τρόφιμα και ποτά έως υποδήματα, γυαλικά, εγχώρια προιόντα, είδη οικοδομών και γραφικής ύλης. Είχε και την αντιπροσωπεία της μπύρας ΚΑΡΟΛΟΣ ΦΙΞ Α.Ε.

Όλα τα είδη ήταν εκτεθειμένα σε όλες τις μεριές του μπακάλικου μέσα σε ανοιχτά βαρέλια και τσουβάλια, όπως το ρύζι, η ζάχαρη, το αλεύρι δίπλα στη ναφθαλίνη, το στάρι, το τσάι του βουνού, η ποτάσα κ.α.
Στη μέση υπήρχε ένας μεγάλος πάγκος με μια μόστρα (βιτρίνα), μέσα στην οποία ήταν στοιβαγμένα τα κεφαλοτύρια, τα κασέρια, τα σαλάμια αέρος, ενώ δίπλα στον πάγκο το βαρέλι με το τυρί και οι γκαζοτενεκέδες με το βούτυρο. Κάπου στο βάθος υπήρχε ένα μεγάλο τεπόζιτο και αραδιασμένα στη σειρά σιδερένια βαρέλια γεμάτα λάδι κάθε ποιότητας.

Στα ράφια του ήταν τοποθετημένα τα χαρτικά, τα απορρυπαντικά, οι κονσέρβες, τα ποτά κ.α.
Πιο πέρα βαρέλια με κρασί και πλάι σ΄ αυτά άλλο βαρέλι με πετρέλαιο και εκείνες οι στρόγγυλες με αχυρένια πλέξη δαμιτζάνες γεμάτες τσίπουρο και οινόπνευμα, ενώ καταγής υπήρχαν λογιών – λογιών μέτρα, όπως η οκά, η μισή, το κατοστάρι, το πενηνταράκι.
Ενώ μέσα στο χώρο διαχέονταν μια ανάμιχτη μυρωδιά, που προέρχονταν από τον μπακαλιάρο, την ναφθαλίνη, το τσίπουρο, τα τυριά, το πετρέλαιο, τα λουκάνικα, το οινόπνευμα κλπ. Άλλωστε η μυρουδιά ήταν αναπόφευκτη εξ αιτίας αυτών των ετερόκλιτων προϊόντων που υπήρχαν τότε σε κάθε μπακάλικο.

Από το 1969 έως το 1983 την εκμετάλλευση του καφεπαντοπωλείου ανέλαβε ο Ευάγγελος Βότσιος με την οικογένειά του.
Το παλιό καφεπαντοπωλείο λειτουργούσε τώρα παράλληλα και σαν ψησταριά και ουζοπωλείο, καθώς και ως κρεοπωλείο.

Πολλές φορές εκεί σερβίριζαν κρασί, τσίπουρο, και μεζέδες, όπως κοκορέτσι, κεμπάπ, σουβλάκια, ελιές, ντομάτα, τυρί, σαλάμι, αυγά, ψάρι σε κονσέρβα, τηγανητό μπακαλιάρο, κα.
Η πρώτη τηλεόραση στο χωριό εκεί πρωτοεμφανίστηκε και η πελατεία αυξήθηκε κατακόρυφα.
Εκεί υπήρχε και το κοινοτικό τηλέφωνο και εξυπηρετούσε τις τηλεπικοινωνιακές ανάγκες όλων των κατοίκων του Βαλτινού.

Κατά καιρούς την διεύθυνση του καταστήματος την ανέλαβαν διάφοροι επαγγελματίες οι οποίοι το λειτούργησαν πότε σαν ταβέρνα, και πότε σαν καφενείο.
Σήμερα στον χώρο αυτό συνεχίζει να λειτουργεί η ψησταριά - Ταβέρνα του κ. Βασίλη Καλαμπάκα.

Τα χοιροσφάγια στο Βαλτινό

Μπήκαμε ήδη στην εβδομάδα των Χριστουγέννων.

Τα Χριστούγεννα έχουν μεγάλη συμβολική αξία, που σηματοδοτεί τη γέννηση του Θεανθρώπου, το μεγάλωμα της ημέρας και τη νίκη του Φωτός έναντι του Σκότους. Είναι λογικό η παγκόσμια συνείδηση να έχει καταχωρήσει τη μέρα αυτή ως τη σημαντικότερη της χρονιάς (από αρχαιοτάτων εποχών) και γι’ αυτό να έχει δημιουργήσει πλήθος από ήθη και έθιμα, θρύλους, και παραδόσεις.

Η λαμπρότητα βέβαια του γιορτασμού των Χριστουγέννων όσο προχωρούν τα χρόνια γίνεται κοσμικότερη και πιο φαντασμαγορική.

Όμως τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα τα χαίρεται κανένας καλύτερα στο χωριό, γιατί εκεί στο χωριό είναι ριζωμένα τα ωραία παραδοσιακά έθιμα, που έχουν χάρη κι ομορφιά.

Τα γαϊδούρια στο Βαλτινό

Το γαϊδουράκι, το βολικό αυτό και συμπαθές τετράποδο, που μέχρι πριν λίγες δεκαετίες δεν έλειπε από κανένα αγροτικό σπίτι, έχει πια εξαφανιστεί από το Βαλτινό, αλλά και από τα περισσότερα χωριά της Ελλάδας.

Από την στιγμή που έπαψε να είναι χρήσιμο η τύχη του ήταν προδιαγραμμένη. Ο πληθυσμός τους μειώθηκε δραματικά.

Το αλώνισμα στο Βαλτινό

«Ο ερχομός της αλωνιστικής μηχανής ήταν μεγάλη είδηση για το χωριό και τα καλωσορίσματά της γινόταν πανηγυρικά. Στα τέλη Ιουνίου έκανε την εμφάνισή της. Την έσερνε αργά αργά και με μεγαλοπρέπεια ένα μεγάλο τρακτέρ. Έτσι μπορούσαν εύκολα τα παιδιά να τρέχουν κοντά της φωνάζοντας ρυθμικά: «ήρθ΄ η μηχανή! ήρθ΄ η μηχανή!». Ήταν τεράστια, ψηλή και μακρόστενη η μηχανή αυτή. Είχε ένα πλάτωμα, μια πλατφόρμα, πάνω στην οροφή της. Εκεί ήταν ξαπλωμένοι τρεις τέσσερις μηχανικοί ­ έτσι λέγαμε τους εργάτες της ­ και χαιρετούσαν τα λιανοπαίδια και τον κόσμο, κουνώντας τα χέρια τους. Είχε και έναν τεράστιο λουλά που κουνιόταν πέρα δόθε δεξιά κι αριστερά σαν τραμπάλα, κάνοντας ιδιαίτερη εντύπωση στα μικρά παιδιά.

Πολλές φορές έρχονταν παραπάνω από μία μηχανή, και δυο και τρεις καμιά φορά. Έρχονταν και «κατασκήνωναν» εκεί όπου ήταν φτιαγμένες οι θημωνιές.

Ο θερισμός στο Βαλτινό

Ο θερισμός ήταν δύσκολη και επίπονη δουλειά, αλλά οι αγρότες συνήθιζαν να υποδέχονται αυτή τη στιγμή με χαρές τραγούδια και ιεροτελεστίες, προς τιμήν της Δήμητρας, θεάς των καρπών της γης.

Εποχή θερισμού και όλο το χωριό ήταν στο πόδι. Τα δερπάνια ήταν έτοιμα γερά και κοφτερά. Μετά το 1930 ήρθαν οι θεριστικές μηχανές.

Επίσημα ο θερισμός άρχιζε μετά τις 20 Ιουνίου. Από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο όλη η οικογένεια ήταν στο πόδι με τις καλλιέργειες αλλά και την κτηνοτροφία.

Τα τρακτέρ του Βαλτινού

Το Τρακτέρ είναι το όχημα που ρυμουλκεί τα αγροτικά μηχανήματα (ελκυστήρας), και που δίνει κίνηση σε καλλιεργητικές ή αλωνιστικές μηχανές.

Το κατεξοχήν αγροτικό μηχάνημα για όλες τις ανάγκες. Εκτός από τις γεωργικές εργασίες, χρησιμοποιήθηκε ως μέσο μεταφοράς εμπορευμάτων, ως μέσω μεταφοράς ανθρώπων για τις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις της ζωής.

Για την εργασία

Για το γάμο

ΤΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΙΝΟΥ

Επιστροφή από το χωράφι

Το κάρο είναι ένα φορτηγό όχημα, δίτροχο ή τετράτροχο, που σέρνεται από υποζύγια (άλογα, βόδια ή αγελάδες).

Προέρχεται απ’ την Ιταλική λέξη Carr και την λατινική Carrum = άμαξα Είναι γνωστό μεταφορικό μέσο απ’ τα ομηρικά χρόνια, αλλά η εφεύρεσή του συμπίπτει με αυτόν του τροχού.

Στη δουλειά με το μονόκαρο

Τα Περίπτερα του Βαλτινού

Μια χαρακτηριστική ελληνική εικόνα στις πλατείες και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και χωριών, αποτελούν τα περίπτερα, τα μικρά κίτρινα κιόσκια, που συναντά κανείς σε ολόκληρη τη ελληνική επικράτεια.

Τα περίπτερα είναι συνδεδεμένα με την πρόχειρη αλλά γρήγορη και κατ΄ ανάγκη εξυπηρέτηση για μικροαγορές σχεδόν ολόκληρο το εικοσιτετράωρο.

Τα μικρά ξύλινα κτίσματα, κιόσκια διαστάσεων, 1,50 Χ 1.30 μ. με τις τσίγκινες κωνικές σκεπές που έδιναν παλαιότερα μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα, άλλα και αυτά με τα στέγαστρα από τέντες και διαφημιστικά σταντς, προσδίδουν στους δημόσιους χώρους ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ελληνική ατμόσφαιρα, τονίζοντας έτσι την λαϊκή κουλτούρα του τόπου μας.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΒΑΛΤΙΝΟΥ

Π Ρ Ο Ε Δ Ρ Ο Ι     Π Ο Υ    Δ Ι Α Τ Ε Λ Ε Σ Α Ν    
Σ Τ Ο    Β Α Λ Τ Ι Ν Ο

Από τις αναβυθίσεις μας στα βιβλία των πρακτικών συνεδριάσεων της κοινότητας Βαλτινού και του Δήμου Καλλιδένδρου προκύπτουν οι παρακάτω πρόεδροι και Δήμαρχοι, που διατέλεσαν από το 1930 έως σήμερα, στα Κοινοτικά και Δημοτικά Συμβούλια του Βαλτινού.

Το έτος 1930 Πρόεδρος:

Σταμούλης Κωνσταντίνος

---------------------------------------------------------------------

Το έτος 1932 Πρόεδρος:

Καραθανάσης Ευθύμιος